Το αναστηλωμένο κτίριο που στεγάζει τα λουτρά βρίσκεται  στην Κάτω Πάφο,  βορειοανατολικά  από το Τζαμί της πόλης και η οικοδόμησή του  υπολογίζεται στα τέλη του 14ου με  αρχές 15ου αιώνα.   Κατά τις αρχές της Τουρκοκρατίας επιδέχθηκε μετασκευές, όταν κάποιες από τις ημικυκλικές καμάρες του οικοδομήματος αντικαταστάθηκαν με τρούλους. Φαίνεται ότι ήταν   μέρος ενός μεγαλύτερου οικοδομήματος και αποτελείται από δύο μεγάλες αίθουσες με θόλο και δυο  μικρότερες  με ημικυκλική καμάρα, που ήταν χτισμένες δίπλα στην  αίθουσα υποδοχής. Καθώς οι χώροι των λουτρών δεν είχαν παράθυρα, ο φωτισμός στο εσωτερικό τους γινόταν μέσω των φωτιστικών «φεγγίδων», των ανοιγμάτων που είναι ορατά σήμερα στους θόλους και καλύπτονταν από γυαλί.

Ακολουθώντας τα βυζαντινά και ρωμαϊκά πρότυπα, τα λουτρά λειτουργούσαν με υπόκαυστο σύστημα θέρμανσης.  Το σύστημα αυτό, Αποτελείτο από χαμηλούς, συνήθως υπόγειους χώρους κάτω από τα  δάπεδα  και δημιουργείτο με την υπερύψωση των δαπέδων και την στήριξή τους πάνω σε πλινθόκτιστους πεσσίσκους. Οι χώροι αυτοί επέτρεπαν την κυκλοφορία των καυτών αερίων που προέρχονταν από την από την καύση των ξύλων σε ειδικά διαμορφωμένο  κλίβανο.   Στη συνέχεια μέσω σωληνώσεων, που ήταν ενσωματωμένες στους τοίχους τα αέρια κατέληγαν στην ατμόσφαιρα. Το υπόκαυστο σύστημα ανέβαζε πολύ τη θερμοκρασία των δαπέδων, με αποτέλεσμα  νερό που έπεφτε πάνω του κατά τη διάρκεια του λουτρού να εξατμίζεται, δημιουργώντας ατμόλουτρο. Για το λόγο αυτό, τα ψηλά ξύλινα τσόκαρα ήταν απαραίτητα στους πελάτες,   ώστε να μην καίγονται τα πόδια τους στις καυτές πλάκες.

Κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του λουτρού, η φωτιά στον κλίβανο ήταν μονίμως αναμμένη, γιατί εκτός  από το ότι ήταν απαραίτητη  για τη θέρμανση των δωματίων, ζέσταινε και το νερό  για τους λουόμενους.  Μεταφερόταν μέσω πήλινων αγωγών από ένα  χάλκινο λέβητα εντός του κλιβάνου και κατέληγε σε βρύσες, ίχνη των οποίων μπορεί κανείς  να παρατηρήσει σήμερα εντός του χώρου των λουτρών. Κάτω από αυτές συνήθως τοποθετούνταν γούρνες.

Κατεβάστε τη βιβλιογραφία εδώ.