Κτισμένο πάνω στον αρχαίο κυματοθραύστη στη δυτική πλευρά του λιμανιού της Νέας Πάφου, αποτελούσε κατά το παρελθόν μέρος του παράκτιου αμυντικού συστήματος της Κύπρου. Οικοδομήθηκε στα μέσα του 13ου αι. από τους Λουζινιανούς, μετά την οριστική καταστροφή του βυζαντινού κάστρου των «Σαράντα Κολώνων» που βρισκόταν στα βορειοανατολικά του. Λίγο πριν το 1570 το ανατίναξαν Ενετοί στην προσπάθειά τους να απωθήσουν τους Οθωμανούς.

Το αυστηρό αυτό μικρών διαστάσεων διώροφο κάστρο είναι κτισμένο με πελεκητό ασβεστόλιθο. Οι εξωτερικοί του τοίχοι αποτελούν ενετικές προσθήκες, είναι ισχυροί και διαθέτουν μικρά ανοίγματα, ενώ στο ανώτερο τμήμα καταλήγουν σε οδοντωτές επάλξεις, απ’ όπου έβαλαν δώδεκα κανόνια. Η μοναδική είσοδος του κάστρου βρίσκεται στα ανατολικά, πάνω από την οποία σώζεται επιγραφή στην παλαιοαραβική που μας πληροφορεί για την ανακατασκευή του από τους Οθωμανούς το 1592.

Εσωτερικά, το ισόγειο αποτελείται από μια κεντρική αίθουσα στην οποία ανοίγονται μικροί χώροι που κατά την τουρκοκρατία χρησιμοποιούνταν ως φυλακές. Στο κατώγειο βρίσκονται δύο μικρά υπόγεια κελιά (λησμονητήρια), όπου κρατούνταν οι βαρυποινίτες. Στον όροφο, ο κεντρικός χώρος χρησιμοποιήθηκε ως τζαμί και τα υπόλοιπα δωμάτια για τη διαμονή της μικρής τουρκικής φρουράς.

Με το τέλος της Οθωμανικής περιόδου, το 1878  έπαψε να χρησιμοποιείται ως  αμυντικό οχυρό, ενώ έφυγαν και τα κανόνια από τις επάλξεις του. Στα μετέπειτα χρόνια της Αγγλοκρατίας (1878-1960)  το μικρό κάστρο χρησιμοποιήθηκε σαν αποθήκη άλατος, μέχρι το 1935. Τότε  ανακηρύχθηκε αρχαίο μνημείο και προστατευόμενο από Τμήμα Αρχαιοτήτων Κύπρου.

Κατεβάστε τη βιβλιογραφία εδώ.