Βρίσκονται στη νεκρόπολη της Νέας Πάφου που εντοπίστηκε στο βορειοδυτικό τμήμα της πόλης, ακριβώς έξω από τις οχυρώσεις, καλύπτοντας μια έκταση 1.2 τ.χλμ. περίπου. Ο τεράστιος  αρχαιολογικός χώρος είναι  από τους σημαντικότερους  που μπορεί να επισκεφτεί κάνεις  στην Πάφο. Εδώ έχουν βρεθεί διαφόρων ειδών τάφοι, όπως απλοί, λακκοειδείς λαξευμένοι στο βράχο, θαλαμοειδείς που αποτελούνται από το δρόμο με ένα ή δυο ταφικούς θαλάμους και νεκρικές θήκες.

Στο βόρειο άκρο της νεκρόπολης  βρίσκονται οι περίφημου Τάφοι των βασιλέων. Πρόκειται για τα πιο εντυπωσιακά δείγματα ταφικής αρχιτεκτονικής, τα οποία είναι μοναδικά στην Κύπρο και αντλούν τα πρότυπά τους από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.  Είναι  λαξευμένοι  στο φυσικό βράχο και χρονολογούνται από την ελληνιστική μέχρι τη ρωμαϊκή εποχή (2ος π.Χ. αι.-2ος αι. μ.Χ.), ενώ φαίνεται ότι επαναχρησιμοποιήθηκαν αργότερα και από τους πρώτους χριστιανούς. Οφείλουν  την ονομασία τους στη μεγαλοπρέπεια και στην εντυπωσιακή  αρχιτεκτονική τους όψη.  Υποστηρίζεται μάλιστα ότι αποτελούσαν χώρο ταφής των μελών της πολιτικής και διοικητικής ελίτ της πόλης υπό το κράτος των Πτολεμαίων.

Αποτελούνται από μια κεντρική υπόγεια ορθογώνια ή τετράγωνη περίστυλη αυλή με δωρικούς κίονες ή πεσσούς που στηρίζουν διακοσμημένο θριγκό με τρίγλυφα και μετόπες. Γύρω από την αυλή  ανοίγονται ταφικοί θάλαμοι,   στους τοίχους των οποίων είναι λαξευμένες νεκρικές θήκες. Επίσης, οι περισσότεροι τάφοι σώζουν στο εσωτερικό τους πηγάδι,  το οποίο εξυπηρετούσε  λειτουργικούς σκοπούς,  ενώ είχε και ένα ιδιαίτερο συμβολικό χαρακτήρα. Το νερό του  παρέπεμπε στις αρχαιοελληνικές μεταθανάτιες αντιλήψεις σύμφωνα με τις οποίες, οι ψυχές των νεκρών περνούσαν στον κόσμο των νεκρών  μέσω του ποταμού Αχέροντα.

Σε γενικές γραμμές,  η ταφική αυτή αρχιτεκτονική   μοιάζει με τον τρόπο κατασκευής της ελληνιστικής οικίας, όπου τα δωμάτια αναπτύσσονται συμμετρικά γύρω από ένα περίστυλο αίθριο. Ίσως αυτό να έγινε σκόπιμα, ώστε η τελευταία κατοικία του ανθρώπου να θυμίζει την κατοικία που είχε όσο ζούσε.

Από τάφους του χώρου  ιδιαίτερα εντυπωσιακός είναι ο αναστηλωμένος τάφος 3 και ο όμοιός του και καλά διατηρημένος 4.   Ενδιαφέρον επίσης, παρουσιάζει και ο τάφος 5,  ένας από τους μεγαλύτερους που έχουν ανασκαφεί ως τώρα, με έκταση 390 τ.μ., ενώ  φτάνει τα 5 μ. βάθος από την επιφάνεια του εδάφους.  Στη νοτιοδυτική άκρη του έχει βρεθεί κεραμικός κλίβανος που κατασκευάστηκε εδώ πολύ αργότερα, κατά τη μεσαιωνική περίοδο.

Ο τάφος  8  διαφέρει αρκετά από τους υπόλοιπους και ίσως αποτελεί τον πιο αινιγματικό του χώρου.  Στο κέντρο του, τη θέση του  αιθρίου που καταλαμβάνει ένα έξαρμα τετραγωνισμένου βράχου, στο εσωτερικό του οποίου υπάρχει λαξευμένος θάλαμος. Γύρω από το έξαρμα έχει διαμορφωθεί διάδρομος και περιμετρικά από αυτό βρίσκονται οι ταφικοί θάλαμοι.  Δύο λίθινα ομοιώματα πουλιών που ανακαλύφθηκαν εδώ προκάλεσαν μεγάλες διχογνωμίες στους αρχαιολόγους, ως προς την ερμηνεία τους και κατ’ επέκταση τη χρήση του τάφου. Υποστηρίζεται λοιπόν από την μια ότι, αναπαριστούν αετούς και ταυτίζονται με το βασιλικό έμβλημα των Πτολεμαίων, συνεπώς ο τάφος αυτός πιθανόν να δέχθηκε τη σορό ενός βασιλέα της δυναστείας των Πτολεμαίων που απεβίωσε στην Κύπρο. Μάλιστα, εικάζεται ότι ήταν ο χώρος ταφής του Πτολεμαίου του αδελφού της Κλεοπάτρας Ζ’. Άλλη άποψη υποστηρίζει ότι,  τα ομοιώματα αυτά μάλλον αποτελούν επιδράσεις της αλεξανδρινής Αιγύπτου και  αναπαριστάνουν γεράκια, ως άλλη μορφή του θεού Ώρου. Η Αιγυπτιακή αυτή θεότητα που ταυτιζόταν με τον Απόλλωνα, μετέφερε τις ψυχές στον κάτω κόσμο και απεικονιζόταν ως γεράκι ή άνθρωπος με κεφαλή γερακιού.

Κατεβάστε τη βιβλιογραφία εδώ.